आमाप्रति
डा. खगेन्द्र घोडासैनी
जननीप्रति अन्जान म सन्तान अबोध भेै,
राख्द छु पाउमा बिन्ती आफ्नो अज्ञानता सबै ।। १
अल्पज्ञ हुँ म के लेखुँ श्रद्धाका शब्द दर्पण,
तथापि स्मृतिका शब्द आज गर्दै छु अर्पण ।। २
म रिक्त पाउँथेँ आमा संसार शून्य केवल,
बिना हजुरका सारा रिक्त छन् भित्री देवल ।। ३
शून्य शून्य मिली बन्छ परं चैतन्य व्यापक,
चैतन्यमा बसी आफैँ बन्नुभो पूर्ण रक्षक ।। ४
प्रेरणाको दियो बाली अन्तस्करण झल्मल,
नबनोस् जिन्दगी कैल्यै अन्धकार र अल्मल ।। ५
पाई आसिक माताको म हिँड्दै छु सरासर,
दिनमा रातमा उस्तै एकनास बराबर ।। ६
सुखमा दुखमा उस्तै विपना सपना हुँदा,
समभाव भई बाँचुँ देह भौतिक यो छँदा ।। ७
म अग्नि जल हावाको स्थल आकाश तत्त्वको,
पितामाता र दिव्यात्मा जगताधार चित्तको ।। ८
अस्थि र मांसको पिण्ड म खाली म त रिक्त हुँ,
चिन्मयी चेतना मात्र नभए म विरक्त हुँ ।। ९
प्रत्येक पलमा आफू आफेैँभित्र बिलाउँछु
बीजविन्दु भई व्याप्त समाली त्यो सिलाउँछु ।। १०
कसिलो ग्रन्थि पारेर मातृस्नेह लुकाउँछु,
देह यो रहँदासम्म आफैँलाई भुलाउँछु ।। ११
न मुहार म सम्झन्छु आमाको न त चित्र छ,
के भनी लोकले बुझ्ला यो संसार विचित्र छ ।। १२
नजानी जननीलाई दुख दिएँ जति सबै,
फल्यौटै हो भनी आमा मलाई माफ गर्नु है ! १३
रचना : २०८० साल मातातीर्थ औंसी
राख्द छु पाउमा बिन्ती आफ्नो अज्ञानता सबै ।। १
अल्पज्ञ हुँ म के लेखुँ श्रद्धाका शब्द दर्पण,
तथापि स्मृतिका शब्द आज गर्दै छु अर्पण ।। २
म रिक्त पाउँथेँ आमा संसार शून्य केवल,
बिना हजुरका सारा रिक्त छन् भित्री देवल ।। ३
शून्य शून्य मिली बन्छ परं चैतन्य व्यापक,
चैतन्यमा बसी आफैँ बन्नुभो पूर्ण रक्षक ।। ४
प्रेरणाको दियो बाली अन्तस्करण झल्मल,
नबनोस् जिन्दगी कैल्यै अन्धकार र अल्मल ।। ५
पाई आसिक माताको म हिँड्दै छु सरासर,
दिनमा रातमा उस्तै एकनास बराबर ।। ६
सुखमा दुखमा उस्तै विपना सपना हुँदा,
समभाव भई बाँचुँ देह भौतिक यो छँदा ।। ७
म अग्नि जल हावाको स्थल आकाश तत्त्वको,
पितामाता र दिव्यात्मा जगताधार चित्तको ।। ८
अस्थि र मांसको पिण्ड म खाली म त रिक्त हुँ,
चिन्मयी चेतना मात्र नभए म विरक्त हुँ ।। ९
प्रत्येक पलमा आफू आफेैँभित्र बिलाउँछु
बीजविन्दु भई व्याप्त समाली त्यो सिलाउँछु ।। १०
कसिलो ग्रन्थि पारेर मातृस्नेह लुकाउँछु,
देह यो रहँदासम्म आफैँलाई भुलाउँछु ।। ११
न मुहार म सम्झन्छु आमाको न त चित्र छ,
के भनी लोकले बुझ्ला यो संसार विचित्र छ ।। १२
नजानी जननीलाई दुख दिएँ जति सबै,
फल्यौटै हो भनी आमा मलाई माफ गर्नु है ! १३
रचना : २०८० साल मातातीर्थ औंसी
